Święty Antoni z Padwy urodził się pod koniec XII w. (ok. 1195 r.) w Lizbonie, stolicy Portugalii. Na chrzcie nadano mu imię Ferdynand. Wiedzę zdobywał w katedralnej szkole w Lizbonie. Już jako kilkunastoletni młodzieniec odczuwał potrzebę poświęcenia się służbie Bożej. Wstąpił do kanoników regularnych św. Augustyna - augustianów tam wzbogacał swą wiedzę i wchodził w życie zakonne. Zdobył solidne wykształcenie, najlepsze jakie wówczas można było zdobyć. Ze szczególnym zamiłowaniem zgłębiał wiedzę biblijną i patrystyczną.

W 1219 Fernando przyjął święcenia kapłańskie. Ogarnięty entuzjazmem nawracania "niewiernych", pragnie głosić Ewangelię w Afryce i złożyć tam siebie w ofierze Chrystusowi. Wstąpił do zakonu braci mniejszych św. Franciszka w Olivanez przy kościele św. Antoniego Pustelnika - stąd przybrał imię zakonne Antoni. Najpierw udaje się do Maroka, jednak na skutek ciężkiej choroby musi zrezygnować z tych zamiarów (klimat Afryki był dla niego zabójczy).

Po powrocie z misji, głosi kazania w północnych Włoszech oraz południowej Francji. Zgłębia swoją wiedzę biblijną, z której później korzysta jako sławny kaznodzieja i pierwszy profesor teologii w zakonie franciszkańskim. W 1221 r. w Asyżu spotkał się ze św. Franciszkiem, założycielem Zakonu Braci Mniejszych. Jako pustelnik w Monte Paolo służy pomocą kapłanom, jest wspaniałym duszpasterzem i kaznodzieją.

Jego dar wymowy, obrazowy język, przykład świętego życia, żarliwość i towarzyszące mu cuda sprawiają, że garną się do niego wielkie rzesze ludzi z różnych stron. Jego praca kaznodziejska była tak skuteczna, że nawracali się nawet odstępcy od Kościoła. Św. Antoni wygłaszał kazania do pielgrzymów przybywających do Rzymu, napisał serię kazań wielkopostnych oraz "kazania na święta".

Największą popularność jako kaznodzieja osiągnął w Wielkim Poście w 1231 roku - gromadził wtedy wokół siebie tysiące ludzi, których doprowadzał do poprawy życia. Przemawiał na dużych placach, ponieważ kościoły nie mieściły tak wielkich rzesz ludzi. Zwalczał lichwę, ganił praktykę więzienia dłużników i wyzysk biednych.

Wyczerpany przewlekłą chorobą i intensywną pracą powracał do Padwy. W czasie drogi jednak zmarł. Był to piątek 13.06.1231 r. zakończył swoje bardzo pracowite życie w wieku 36 lat. Pogrzeb św. Antoniego odbył się w Padwie. Uroczystość pogrzebowa była wielką manifestacją. Lud żegnał natchnionego kaznodzieję, troskliwego obrońcę, cudotwórcę i świętego sługę Bożego. Jego relikwie złożono w kościele Matki Bożej w Padwie.

Już w rok po śmierci Antoniego papież Grzegorz IX kanonizował świętego i dzień 13.06. wyznaczył na dzień wspomnienia świętego Antoniego. W 1424 r. przeniesiono je do specjalnie wybudowanej ku jego czci bazyliki. Bazylika ta stała się centralnym miejscem jego kultu. Ludzie uzyskiwali liczne cuda i łaski u jego grobu - były uzdrowienia z paraliżu, przywrócenia wzroku, słuchu, mowy, a nawet dwa wskrzeszenia zmarłych. Do dziś kult św. Antoniego jest powszechny, wierni zwracają się do niego z kłopotami i troskami jakie ich gnębią.

W całym Kościele od XVII w. przyjęły się nabożeństwa wtorkowe odprawiane ku czci św. Antoniego. Również w naszym kościele - Sanktuarium Św. Antoniego w Suszu - we wtorki odprawiana jest nowenna do św. Antoniego, a odpust w naszej parafii przypada 13 czerwca w dniu wspomnienia patrona.